Dnia 10 czerwca 2021 r. TSUE korzystnie wypowiedział się o przedawnieniu roszczeń w sprawach frankowych oraz w kwestii poinformowania o ryzyku walutowym.
Wyrok C-776/19, przeciwko BNP Paribas:
- Wobec konsumenta, który zawarł umowę kredytu denominowanego w walucie obcej i nie ma wiedzy w zakresie nieuczciwego charakteru warunku zawartego w umowie kredytu, nie może obowiązywać jakikolwiek termin przedawnienia w odniesieniu do zwrotu kwot zapłaconych na podstawie tego warunku.
- Powództwo wniesione przez konsumenta w celu stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku istniejącego w takiej umowie nie może podlegać żadnemu terminowi przedawnienia.
- Termin przedawnienia roszczenia o zwrot kwot wpłaconych na podstawie nieuczciwego warunku umownego, który może upłynąć, nawet zanim konsument poweźmie wiedzę o nieuczciwym charakterze tego warunku, w żaden sposób nie może być zgodny z dyrektywą.
- Nie spełnia wymogu przejrzystości przekazywanie, przy zawieraniu umowy, temu konsumentowi informacji, nawet licznych, jeżeli opierają się one na założeniu, że stosunek wymiany między walutą rozliczeniową a walutą spłaty pozostanie stabilny przez cały okres obowiązywania tej umowy
- Takie warunki mogą prowadzić do znaczącej nierównowagi wynikających z umowy kredytu praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta.
- Warunki te wydają się bowiem obciążać konsumenta ryzykiem nieproporcjonalnym do świadczeń i kwoty otrzymanego kredytu.
TSUE wskazał, że powództwo wniesione przez konsumenta w celu stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku zawartego w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem nie może podlegać żadnemu terminowi przedawnienia. W świetle orzeczenia TSUE trzeba stwierdzić, że na gruncie prawa krajowego (polskiego) roszczenia dochodzone w oparciu o art. 189 k.p.c. (o ustalenie) nie podlegają przedawnieniu.
TSUE orzekł, że niedopuszczalne jest, aby początek biegu terminu przedawnienia miał uniemożliwiać konsumentowi skuteczną ochronę w wypadku, gdy termin ten mógłby upłynąć, zanim konsument poweźmie wiedzę o nieuczciwym charakterze warunku zawartego w umowie kredytu. Taka sytuacja czyniłaby nadmiernie utrudnionym wykonywanie praw przyznanych konsumentowi przez Dyrektywę 93/13.
TSUE wypowiedział się, że informacje przekazane konsumentowi przez bank dotyczące istnienia ryzyka kursowego nie spełniają wymogu przejrzystości, ponieważ opierają się na założeniu, że stosunek proporcji między walutą rozliczeniową, a walutą spłaty pozostanie stabilny przez cały okres obowiązywania tej umowy.
TSUE po raz kolejny stanął w obronie praw konsumentów oraz podkreślił znaczenie Dyrektywy 93/13. Jest to wytyczna dla sądów krajowych.